The countdown has started!

Weekend! Jullie kennen het gevoel waarschijnlijk wel. Het is vrijdag, je kan eigenlijk al niet meer uit je bed komen. Maar vooruit, nog 1 dagje werken en dan is het weekend. Dus snooze je een keertje extra, maar ga je uiteindelijk toch met frisse moed je bed uit. Want, vooruit het is nog maar een dagje en dan is het 2 dagen lang weekend. Hoewel, 2 dagen... De weekenden voor mij hier in Oostenrijk zijn net even iets korter, welgeteld 24,5 uur. 24,5 uur even helemaal niets moeten en eindelijk is voor mezelf doen. Tijd om te wassen, te eten, boodschappen te doen, vrij te skiën én te bedenken dat het alweer 6 weken geleden is dat ik voor het laatst een verslag geschreven heb!!! Mijn welgemeende excuses hiervoor, ik heb het druk gehad...

Ik begin met mijn het feliciteren van mijn halve familie, met het feit dat ze of vandaag jarig zijn (Ome Zeger) of in maart jarig zijn geweest (Mama, Margriet, Ome Ben en Papa). Vanuit Oostenrijk allemaal van harte gefeliciteerd!

Tja want heb ik dan allemaal gedaan sinds mijn vorige verslag. Ik moet het grootste deel van het antwoord jullie schuldig blijven. Ik weet het gewoon niet meer! De 3 weken drukte in februari heb ik in ieder geval overleefd, maar van harte ging het niet. Door het slechte eten in het hotel in combinatie met het eten wat ik krijg bij de skischool, wat vaak een ondefinieerbaar prutje is, ging het ergens in februari helemaal mis. Ik kon niet meer eten, geen eten meer ruiken en ook niet meer zien. Ik voelde me zo verschrikkelijk naar! Ik zag het niet meer zitten en wilde eigenlijk gelijk naar huis. Natuurlijk toch gebleven en als oplossing maar weer een bezoekje aan de huisarts gebracht. Die constateerde dat ik een maag en darm infectie had en dat ik zoveel gewicht verloren had dat ik gelijk in de ziektewet moest. Maar ja, wat moet ik een week alleen op mijn kamertje, met geen normale mogelijkheid om eten te koken. Ik voelde me al zolang slecht dat ik heb besloten om nog een weekje door te bijten en de week erna vrij te nemen. Die week kwamen mijn ouders namelijk en wat is er nou beter als daar een paar dagen te verblijven en op te knappen!

Zo gezegd zo gedaan. Het was heerlijk om een paar dagen uit het dal te zijn en lekker vrij te skiën. Elke dag op tijd in bed en op tijd op de piste, het was genieten!

Verder natuurlijk elke dag geskied en in het hotel gewerkt. Heb eigenlijk niet echt avonturen beleefd. Elke dag is ongeveer hetzelfde. Heb wel met veel verschillende mensen geskied. Van een bijna blinde tot het dochtertje van een van de rijkste personen in Oostenrijk en van brave Engelse kindjes, tot Nederlandse donderstenen. Er zijn zoveel verschillende mensen op de wereld!

Ook in het hotel is het een bonte verzameling van types. Maar over het algemeen zijn ze allemaal aardig. Tuurlijk zitten er altijd een paar tussen die overal commentaar op hebben en vaak terecht, vind ik. Zo is het eten af en toe helemaal top, maar soms ook niet te eten. Het 4 sterren niveau heb ik eigenlijk zelden gezien. Nu hoeft dat natuurlijk niet persé om lekker te eten. Want iedereen weet dat zo af en toe een patatje speciaal of een broodje shoarma het lekkerste op de wereld kan zijn. Maar mensen komen naar een 4 sterren hotel met een bepaalde verwachting. En als je dan niet krijgt wat je verwacht, dan kan dat teleurstellend zijn. Ik geef die mensen gelijk, onze manager en chef niet echt. Het valt me op dat ze eigenlijk alleen de loof serieus nemen en als er kritiek geleverd wordt dan ligt het aan de mensen, maar toch zeker niet aan hun. En dat is het klimaat wat hier onder de collega's leeft. Als er iets fout gaat, dan is het in de eerste plaats toch zeker niet zijn/haar schuld... Heel vermoeiend die mensen die zich gelijk zo aangevallen voelen. En dan zijn er natuurlijk ook altijd een paar die de schuld naar zich toe geschoven krijgen. Gelukkig hoor ik hier meestal niet bij, maar een andere collega van mij is hier vaak de dupe van. Best zielig om te zien. Ik weet alleen niet zo goed wat ik er aan kan doen, want voordat je het weet gebeurd hetzelfde met jou... Daarom doe ik maar gewoon mijn werk en probeer ik me verder zo neutraal mogelijk te houden. Daarvoor ben ik hier tenslotte aangenomen, om te werken.

En dat werken duurt nog tot 31 maart. Ik heb van de week mijn vliegticket geboekt naar Nederland. En 1 april ben ik weer thuis. Nee, het is geen grap... Dus nog 8 dagen te gaan, ik kan niet wachten. Hoewel het seizoen dan nog een weekje doorgaat en ik graag nog een weekje langer in de skischool had willen werken, heb ik toch besloten om de laatste vlucht naar Nederland te pakken. Ook omdat ik niet precies weet wanneer Esma terug gaat, omdat zij hier deze zomer ook werkt. Dus heb ik mijn snowboard, ski's en een tas vol met spullen alvast aan mijn ouders mee gegeven. En houdt dit avontuur dus met ingang van 1 april op. Dit is dan bij deze ook mijn laatste verslag vanuit Oostenrijk.

En dan de vragen die ik ongeveer elke dag krijg: 'Wat doe je deze zomer??!!' En ja, ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik verkeer momenteel nogal in een carrière crisis. Vast werk zoeken en sparen voor een wereldreis, toch weer de horeca in zodat ik nergens aan vast zit en tussen door kan reizen of in het buitenland werk zoeken. En wat voor werk dan en waar? Genoeg vragen om de maand april over na te denken. Elke suggestie is natuurlijk welkom :)

Voor alsnog vlieg ik dus 31 maart 's avonds laat terug naar Nederland. Waar 3 hele dagen verblijf, alvorens ik een kleine vakantie in Liverpool ga houden. Ik ga daar naar de Grand National, dat zijn 's werelds meest fameuze paardenrennen (ik had er nog nooit van gehoord, maar goed...) Daar ga ik, na 4 maanden het werkpaard, te hebben gespeeld, eens lekker het luxe paard uithangen. En dan hopen dat ik niet op het verkeerde paard wed, hoewel een blind paard natuurlijk beter is als een leeg halster.

Tot zover mijn laatste verslag vanuit Oostenrijk. Waar de sneeuw nog altijd rijkelijk uit de hemel komt vallen, evenals het bier uit de tap. Waar de pistes nog erg goed te doen zijn voor de tijd van het jaar. Waar het vandaag heerlijk weer was en het de komende week weer gaat sneeuwen, maar het naar het einde toe toch echt warmer gaat worden. Waar ik de grootste afnemer van handenwarmers was van de regio, want ow ow ow wat was het af en toe koud! Waar ik dit jaar ook weer allemaal aardige mensen tegen ben gekomen die allemaal dezelfde passie hebben, namelijk skiën! Waar ik genoten heb van alle uurtjes die ik zelf heb kunnen skiën. Waar ik elke dag met een grote smile de laatste afdaling maakte richting huis, helemaal alleen op de piste met vaak een waterige, ondergaande zon. Waar ik dit seizoen geen een schnitzel gegeten heb, maar daarentegen wel 5 keer per week vissticks. Waar ik wederom geconstateerd heb dat ik absoluut niet van après ski muziek houd. Oostenrijk, waar ik nu even genoeg van heb, maar waarvan ik weet dat ik er volgend jaar graag weer heen wil!