Het rariteitenkabinet van cruisegangers

What's the dollarrr price??!!! Ik denk dat ik dit zinnetje in de laatste maand ongeveer zo'n driehonderdvijfentachtigduizend keer gehoord heb. In het begin begrijpelijk, want vanuit onze filosofie dat je Amerikanen beter kan laten rekenen, dan dat je alvast overal de dollar prijs op zet, hadden wij al onze artikelen geprijsd in Antilliaanse guldens. Hier kwamen we echter snel van terug, toen we de eerste week constant met een rekenmachine achter de Amerikanen aanhobbelden om de prijs om te rekenen. Amerikanen hebben namelijk geen besef dat je buiten de States met een andere munteenheid betaald. Dus zagen ze onze gulden prijzen voor dollar prijzen aan en vonden alles veel te duur. Logisch, aangezien 1 gulden, 1,75 dollar is en dus alles bijna 2x zo duur lijkt. Dus, na een week pakten wij de prijstagger er maar weer bij en begonnen alles om te prijzen, om vervolgens verlost te zijn van het zinnetje waar ik dit verslag mee begon 'what's the dollar price??'. Niets bleek echter minder waar. Tot onze grote verbazing, vroegen mensen nog steeds naar de prijs. Hoe duidelijk kan iets zijn? Overal staan 2 prijzen op, eentje met een dollarteken ervoor en eentje zonder dollarteken. Tja, wat zal dan de dollarprijs zijn?? Ik hoorde het beroemde zinnetje van van Gaal alweer door mijn hoofd galmen. 'Ben ik nou zo slim, of zijn zij...'. Afijn, ik heb me er bij neer gelegd en herhaal elke dag weer hetzelfde antwoord 'The one with the dollar sign, is the dollar price'. Al dan niet met een licht sarcastische ondertoon.

Het cruisetoerisme is een apart soort volk. Duidelijk te herkennen aan de witte gympen, opgetrokken sokken, bermuda, hawaii of t-shirt van een van de al bezochte eilanden, een licht tot zwaar verbrande huid, voor de mensen die slecht ter been zijn het bekende, net iets te kleine scootmobiel en het meest herkenbare: Het pasje van het cruiseship. Wat bij de diehards vaak aan een keycord om de nek hangt en bij de wat gematigde cruiseshipganger netjes, doch zichtbaar, opgeborgen zit in de portemonnee. Verder zijn de mensen toch vaak van een zekere leeftijd en is een cruise klaarblijkelijk een gemakkelijke manier van reizen zonder al te veel zorgen. Je zit op een boot, wordt volledig verzorgd, hopt van het ene eiland naar het andere. Op die eilanden spreekt iedereen Engels en natuurlijk: je kan overal met dollars betalen! Kortom, het zijn mensen die voor gemak boven avontuur kiezen. Iets wat mij persoonlijk minder aanspreekt, maar ik snap het wel. Bovendien moet wel gezegd worden dat iedereen vrolijk is en daar word ik dan ook wel weer vrolijk van!

Daar waar tijdens mijn reis langs de westkust van Amerika afgelopen voorjaar een aantal vooroordelen werden ontkracht, zijn deze in de afgelopen maand weer bevestigd. Vooral het punt dat Amerikanen inderdaad steeds dikker worden is weer bevestigd. Ik heb nog nooit zoveel dikke mensen gezien. Het is gewoon zielig om te zien dat mensen niet meer kunnen lopen vanwege hun gewicht. Of dat mensen compleet uitgeput bij de winkel aankomen, die echt op een steenworp afstand van de pier ligt. Of dat mensen opeens achter de toonbank duiken, de rok omhoog doen om hun "thighs" in te smeren met vaseline. (Ja ik heb het echt meegemaakt). Ik moest toen toch even terugdenken aan het moment dat ik in California in de Mc Donalds stond en een gewone hamburger bestelde met een kleine friet en de medewerker mij vervolgens 10x vroeg of dat echt de hele bestelling was. Ja, ik hoefde inderdaad geen 3 dubbele cheeseburger, met een xl friet en een 1,5 liter beker cola...

Verder gaat alles hier zo z'n gangetje. Ik weet mijn weg aardig te vinden op het eiland. Werk veel, ga af en toe naar een feestje, maar kan ook heerlijk genieten van een avondje niets. Zo was ik afgelopen week van plan om op vrijdagavond een bioscoopje te pakken. In mijn eentje, want ik moest wachten op mijn huisgenootje tot zij klaar was met werken. Ik had me er al op verheugd om lekker een klein hapje te eten en dan anoniem de bios in te duiken. Helaas bracht een alleraardigste Amerikaan roet in het eten. Ik zat tijdens mijn werk even buiten op het bankje voor de winkel om een luchtje te scheppen en een zonnestraaltje mee te pakken, toen er opeens een man naast mij kwam zitten. Dit is natuurlijk niet heel raar, aangezien de bankjes er staan om op te zitten. Alleen begon hij na een minuut een praatje met mij, door te vragen of ik misschien verdwaald was. Ik geef toe, deze openingszin had ik nog niet gehoord. Waarop ik antwoordde, of ik er zo verdwaald uitzag dan... Dat was niet het geval, maar ja hij moest toch iets vragen en zo was er een gesprek geschapen. Hij bleek een fire fighter te zijn, die hier net gearriveerd was om een jaar bij de Amerikaanse basis op het vliegveld te werken. Hij was alleen gedropt in zijn hotel en vervolgens aan zijn lot overgelaten. Hij zocht nu vrienden en ik was de eerste die op zijn pad kwam. Lucky me! Uiteraard heb ik een vriendelijk praatje met hem gemaakt, maar wel in de hoop ook weer snel van hem af te zijn. Hij was aardig, maar eerlijk gezegd had ik geen behoefte aan een iets te opdringerige Amerikaan. Helaas faalde mijn missie compleet en zo zat ik 2 uur later met hem in de bioscoop... Wat dan opzich wel weer relax was, aangezien je dan niet tegen elkaar hoeft te praten. En hoewel ik liever alleen in de bios had gezeten, vond ik ook wel dat ik een goede daad verricht had door hem op sleeptouw mee te nemen.

De feestdagen komen eraan! De dagen worden korter, het weer onstuimiger, tijd voor handschoenen, laarzen, sjaal en een muts en de tijd van gezellig voor de openhaard zitten met een kop koffie en een stukje opgewarmde banketstaaf. Althans in Nederland dan, kan ik me zo voorstellen. Hier op Curacao is het anders. De dagen blijven even lang, even warm, even zomers met wel af en toe een bui. Het is dus anders en dat gaat wel even wennen zijn. Kerstdiner op een terras in een korte broek en vuurwerk afsteken op je slippers. Ik sta er nog een beetje sceptisch tegenover, maar we gaan het zien!

Ik hoop jullie rond de kersttijd weer een nieuw verslag te sturen. Ayo!